Biz ne güzel ülkeydik.

Birbirimizin acısına koşardık. Komşumuzda acı varsa yas tutardık. Konuşmaz, gülmez ve müzik dinlemez televizyon açmazdık. Acıya ortak, yokluğa katık olurduk. Dostluğumuzu böylesi erdemli saygı sevgi ile perçinlerdik.

Ne değişti.? Sosyal hayatın yoğunluğumu?

Orantısız kapitalizmin doyumsuz çarkına mı kapıldık? Şehirleşmenin betonarme soğuk. Şık alabildiğince lüksün, şaşanın ruhumuzu satın alan ruhsuz haline mi dönüştük?

Şip şak hazır çorba mı. Kahve makinasımı bizi teklonoljinin harman etmediği sevgiyi katmadığı, demlenmesine duygularımızı, emeğimizi tek çekimlik kredi kartımı bozdu?

Dostluklar çıkar için tek çekimlik değil mi?

Veya medya maymunluğumu bizi obezite eden?

AKILLI CEP TELEFONUNUN AKLIMIZIDAN ETMESİ Mİ?

Sanal alemde kızdığında canın bile olsa bir tıkla hayatından çıkarmak,  bilinç altımızla oynaması mı? Koşullanmış uyuşturulmuş şartsız koşulsuz ego ve vicdansızlığı bize empoze etmesi mi?

 Batıyoruz… Bitiyoruz. Kendimizi öldürüyoruz….!?

Yazacağım  konuyu  dağıttım! .. Yazımın içeriği Ülkemiz ve şehitlerimiz, gazilerimizdi.

Hangi acıya  saatlerce bırakalım, günlerce yas tutuyoruz? Bizim için karda. kışta….

Dağ, tepe demeden, açlık sıcak yuva görmeden , vatan için can veren kol kanat bacak veren yüzü. tanınmayacak halde olan gazilerimize, ailelerine, evlatlarına, çocuklarına genel olarak değil…

Çok azımızın içi yanıyor

Klavye milliyetçisi mi oluyoruz?Amin yazarak ne büyük görev yapıyoruz değil mi?

Ne olur sanki iki üç gün bırakalım resim, paylaşmayı..susalım biraz susalım.

İçimize dönelim…

…. bir yoksulluk… bir ölüm…. Yoksulluktan beli bükülen. El açmayan, onuru ile yaşayan. Dizleri zor tutan babanın başı hiç eğilmedi kimseye. Evlat acısına eğildi bir tek. Gitsek evlerine baksak.

Bir yoksulluk bir ölüm.!

Ah anneler. Yoksulluğuyla, ak sütünden koç yiğit yetiştiren anneler. Gözyaşları ile sulayıp çiçeğini büyüten anneler.

Ya  Evlatlar.?

Ölene kadar babalarını kaybettikleri yaşta kalacaklar hep.

O acının yaşında

VATAN İÇİN BİZLER İÇİN AÇ SUSUZ HAKLARINI BİZE EMANET EDEN HELAL EDEN ŞEHİTLERİM. GAZİLERİM…

ne diyeyim…

Bizler haberlerde 1 dakikalık sizlerin acısını izlerken.1 dakikalık yasınıza ortak oluyoruz.

Çok değil 1 dakikalık….

Hainler hırsızlar uğursuzlar yaşasın diye mi? Acıyı yas tutmayı,Gelenek ve göreneklerini, unutan bizler için mi?

Şu anda ve gelecekte hala bizim gibiler için can mı vereceksiniz?

Utanıyorum.

SÖZ MECLİSTEN DIŞARI DOSTLARIM.